திவாகர ப்ரத்யக்ஷ மஹிமை

தொடர்பதிவுக்கு அழைத்த அப்பாவி தங்கமணிக்கு நன்றிகள்.

டிஸ்கி: திவாகரன் அ திவாகர் என்ற பெயருடைய எவரையும் இந்த கட்டுரையில் குறிப்பிடவில்லை என்பதை பணிவன்புடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

சுமார் எட்டு வருடங்களாக எனக்கு வரன் தேடித்தேடி நொந்து போன என் பெற்றோர் எப்படியாவது கல்யாணம் ஆனா சரின்னு முடிவு பண்ணிவிட்டார்கள்.

குப்பை பொறுக்கும் பையனிலிருந்து வேர்க்கடலை மடிக்கும் வண்டிக்காரன் வரை எல்லோருக்கும் பல்க்காக கிடைத்த ஒரே பேப்பர்க்கத்தை என் ஜாதகம்! எங்கப்பா ஒரு பிரிண்டிங் ப்ரெஸ் வெச்சா சீப்பா இவ ஜாதகம் சர்குலேட் பண்ணலாம் என்று நினைக்கும் அளவுக்கு நிலைமை மோசமாகிவிட்டது. சுமார் நூற்றுக்கும் மேல பையன் வீட்டார் வந்து பார்த்தாச்சு. இருநுறுக்கும் மேல ஃபோட்டோக்கள் விதவிதமான புடவைகள் கட்டி, சுடிதார் போட்டும், சிரித்தும், முறைத்தும். லொக்கேஷன் சேஞ்சு பண்ணியும், ஃபோட்டோகிராஃபர்கள் ராசி பார்த்தும், சில சமயம் தலையை வழித்து வாரியும். சில சமயம் தூக்கி வாரியும். சில சமயம் குங்குமம் வைத்தும், சில சமயம் விபூதி வைத்துக்கொண்டும், என்னென்னமோ பரீக்ஷ்ணம் எல்லாம் பண்ணி பார்த்தாச்சு. ஒண்ணுமே நடக்கலை. செல்லவ்வா சில சமயம் செடியை குறை சொல்லுவார் சில சமயம் புடவையை குறை சொல்லுவார். மொத்தத்தில ஜிப்ஸி ட்ரெஸ் அணிந்து கொண்டு நடராஜர் மாதிரி போஸ் கொடுக்காதது தான் பாக்கி. அந்த அளவுக்கு வரைட்டி பண்ணியாச்சு என்னை எடுக்கப்பட்ட ஃபோட்டோகள் எல்லாமே ஏனோ தெரியவில்லை சொல்லி வைத்தாற்போல கண்றாவியாய் தான் இருக்கும்..

பல பிருஹஸ்பதிகள் வந்து என்னை பார்த்திருக்கிறார்கள். சிலருக்கு என்னை மிகவும் பிடித்து விடும் பார்த்தால் அதுகள் 10வது பாஸ் என்றிருக்கும். பலருக்கு பாவம், வந்து பார்த்துவிட்டு ஜாதகம் பொருந்தவில்லையாம். பெரும்பாலானவர்களுக்கு பாருங்கள், ஹைட் கம்மி, கலர் கம்மி போன்ற கம்ப்ளெயிண்டுகள். எல்லோருக்கும் அவரவர் விருப்பு வெறுப்பு இருக்குமே.



அப்பா அம்மாவின் கஷ்டம் தான் மனதை மிகவும் பாதித்தது. சரி நாமே தேடுவோம் என்று தங்கைமணி ஏற்படுத்திய மேட்ரிமோனி ஐடி கொண்டு தேட ஆரம்பித்தேன். ஒரு மாதத்தில சுத்தமாக வெறுத்து விட்டது. எல்லோருமே வெறும் டைம்பாஸூக்காகத்தான் இந்த தளத்தில இருப்பது போன்ற ஒரு பிரமை. யாருமே சீரியஸாக பெண்ணோ பையனோ தேடுவதில்லை என்று தோன்றியது.



போகட்டும் விடுங்கள் என்று பெற்றோரை சமாதானப்படுத்தி விட்டு தேமே என்று கால் செண்டரில் ஃபோன் கால்கள் மானிட்டர் செய்து கொண்டு இருந்தேன்.

2005 ஜனவரியில் ஏதோ எதேச்சையாக மேட்ரிமோனியல் ஐடியை திறந்து பார்த்த போது ஒருவர் விண்ணப்பித்து இருந்தார். அவருக்கு என் ப்ரொஃபைல் மிகவும் பிடித்து இருக்கிறதாம். ஜாதகம் வேணுமாம். ஆஹா.. ஜாதகம் கேட்கிறார்களே என்று அம்மாவை அழைத்தேன். மேற்கொண்டு முன்னேறியது ஆனால் அவர்களுக்கு ஜாதகப்பொருத்தம் இல்லை என்று கூறிவிட அது இல்லை என்று ஆயிற்று.



இதற்குள் நான் வேறு வேலை மாறி பெங்களூர் சென்று குடியேறி விட்டேன். நல்ல வேலை அமைதியான வாழ்க்கை என்று இருந்த எனக்கு இதே வருட ஜூன் மாதம் ஒரு ஈ மெயில். நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள்? உங்களுக்கு வரன் திகைந்து விட்டதா என்று கேட்டிருந்தார் அந்த பழைய புரொஃபைல் காரர். அதான் ஜாதகம் பொருந்த வில்லையே அப்புறம் ஏன் கேட்கிறீர்கள் என்றேன். தலைகீழாக நின்றாவது நான் உங்களை தான் திருமணம் புரிவேன் என்று ஒற்றைக்காலில் நின்றார். வீட்டில் தெரிவித்து மேற்கொண்டு ஏற்பாடுகள் ஆயின. சரி ஒரு வழியாக எனக்கு திருமணம் ஆகும் போல இருக்கிறதே என்று பெற்றோருக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி.



கிட்டத்தெட்ட இது தான் என்று முடிவு ஆகி விட, ஜூலை மாதம் நான் மீண்டும் சென்னையில் தஞ்சம் புகுந்தேன். இவருடன் ஒரு மணி நேரம் சாட் பெர்மிஷன் தந்திருந்தார் அம்மா. அவர் துபாயில் வேலை, ஷார்ஜாவில் குடியிருந்தார். வார இறுதியில் ஒரு முறை வெப்காமில் வந்தார். ஆக, நான் அவரை ஒரு முறை தான் பார்த்திருக்கிறேன். என்னுடைய பழைய ஆல்பத்தில் சில பல போட்டோக்கள் இவருக்கு அனுப்பி இருந்தேன்.



ஒரு நாள் இவரிடம் இருந்து வீட்டு நம்பருக்கு ஃபோன்.”எனக்கு லேபர் பெர்மிட் கிடைச்சாச்சு, எக்ஸிட் பண்ணனும் நான் பெஹ்ரைன்ல இருக்கிற என் ஃப்ரெண்டாத்துக்கு போறேன் ” என்றார். அடுத்த நாள் நான் பாஸ்போர்ட்டு ஆபீஸ் போவதாக இருந்தது. என்னை பாஸ்போர்டு எடுக்கச்சொல்லி இவர் சொல்லி இருந்தார்.” அப்போ நீ நாளை பாஸ்போர்டு ஆபீஸ் போகறியா” என்றார். ஆமாம் என்றேன். ”என் ஃப்ரெண்டு திவாகர் இருக்கான் அங்கே. அவனை போய் பார். உனக்கு வேண்ட ஹெல்ப் பண்ணுவான்” என்றார். ”சரி அந்த திவாகர் நம்பர் குடுங்கோ ”என்றேன். ”இல்லை, நான் அவன் கிட்டக்க உன் நம்பர் கொடுத்து இருக்கேன் அவனே உன்னை கூப்பிடுவான்” என்றார்.



மறு நாள் எனக்கு தெரியாது என் வாழ்விலேயே மறக்க முடியாத வெள்ளிக்கிழமை அது என்று . ஜூலை மாத வெயிலுக்கு ஏற்றார்போல ஒரு காட்டன் புடவையை சுற்றிக்கொண்டு நான் பாஸ்போர்டாபீஸூக்கு போனேன். கியூவில் நின்றப்போ ஒரு ஃபோன் திவாகர் தான். ”எங்கே இருக்கிறீர்கள்? மஹாதேவன் உங்களைப்பற்றி சொல்லி இருக்கிறார். நீங்கள் இம்மிக்ரேஷன் ப்ளாக்குக்கு வாருங்கள் இப்போது” என்றார். அடடே, நமக்கு இன்னிக்கி டைம் நன்னா இருக்கு என்றவாரே, இம்மிக்ரேஷன் ப்ளாக்குக்கு நடந்தேன். மீண்டும் திவாகர் விளித்தார். ஹலோ ”நீங்க வந்தாச்சா” என்று.. எனக்கு ஏதோ சந்தேகம்.. எதுக்கு ரெண்டு வாட்டி ஃபோன் பண்றார் என்று. குரல் வேறு எங்கேயோ கேட்ட மாதிரி... என்று யோசனையில் ஆழ்ந்த்தேன்.



பின்பக்கமாக ஹலோ என்ற குரல்.. திரும்பினால் இரண்டு கைகளையும் ஷாருக்கான் மாதிரி விரித்துக்கொண்டு ரொமாண்டிக் ஹீரோ போல ஒரு யுவன். ”இவன் தானா இவன் தானா” என்ற பாட்டு சம்பந்தமே இல்லாமல் என் மண்டையில் ஒலித்தது. முகம் கூட எங்கேயோ பார்த்தமாதிரி..... ”ஹய்யோ... நீங்களா? நீங்க பெஹ்ரைன் போகலியா?” என்று அலறினேன்.



”இல்லை நான் இண்டியா தான் வந்தேன். இங்கே வந்ததே உன்னை பார்க்க தான். சர்ப்ரைஸ் ” என்றார் கண்சிமிட்டிய படியே. இவரை வெப்காமில் ஒரு வாட்டி பார்த்திருக்கிறேன். தலையே சுற்றி விட்டது. விட்டால் இவர் டூயட் பாடி விடுவார் போல இருந்தது. வேகமாக நகர்ந்து வெளியே வந்தோம். எனக்கு ஆச்சர்யம் அதிர்ச்சி, அவமானம், எல்லா ரசமும் ஒன்றாக சேர்ந்து முகத்தில டன் டன்னாக அசடு வழிந்த படியே நடந்தேன். இவரும் சிரித்துக்கொண்டே சிறு குழந்தை போல பேசிக்கொண்டு நடந்தார். நேச்சுரலா நீ எப்படி இருக்கேன்னு பார்க்கணும்ன்னு தான் இந்த ஐடியா.அப்படீன்னார். " ஓஹோ, சரி, எப்படி இருக்கேன்?” என்று சும்மாங்காச்சுக்கும் கேட்டேன். வழிந்த வழிசலிலேயே தெரிஞ்சதே.. இருந்தாலும் புகழ்ச்சின்னா யாருக்கு தான் பிடிக்காது..” ஜோரா இருக்காய்” என்றார். ஹப்பா நிம்மதி .. பெண் பார்க்க வந்தவங்க கிட்டே நான் பாஸ்.. என்ன ஒண்ணு சூழல் தான் வேறு.. சடங்கெல்லாம் ஒண்ணு தானே. அப்படியா ரெண்டு குடும்பமும் பேசியும் பரஸ்பரம் விரும்பியும் எங்க கல்யாணம் இனிதே நடந்தது.

ஆனந்தம் ஆனந்தம் ஆனந்தமே... கெட்டி மேளம் கெட்டி மேளம்!!!!

சுபம்!

தொடர் பதிவுக்கு நான் அழைக்க விரும்புவது

அண்ணாமலையான்

துபாய்ராஜா

ஸ்டார்ஜன்

ஹுஸைனம்மா

முகுந்தம்மா